• 

Openingswoord

In de naam van de Vader, de Zoon en de H.Geest worden wij hier samen geroepen.
Genade zij u en vrede en wij heten elkaar welkom,
u die de ziekenzalving wilt ontvangen te midden van familie en vrienden,
parochianen en het liturgisch koor van de Titus, dat met ons meezingt
en onze pastoraal werker,
die deze gemeenschappelijke viering van de ziekenzalving met ons heeft voorbereid.
Negen dagen konden wij ons voorbereiden in een noveen.

Bij het doopsel en het vormsel werden wij al met olie gezalfd, die het symbool is voor de kracht, die ons zou bezielen in het leven dat vòòr ons lag. Nu wij ons bewust zijn van dat wij
‘de langste tijd hebben gehad’, willen wij opnieuw kracht verzamelen.

Het ‘sacrament van de stervenden’ en van het ‘laatste oliesel’ met biecht en hostie als teerspijze (=viaticum) voor onderweg heeft in vijftig jaar Concilie
een andere en nieuwe naam gekregen als sacrament van de zieken en minder sterken
(=infirmorum) Het gaat er om kracht en bemoediging op te doen voor de laatste levensfase.
Wij willen elkaar daarbij steunen door het samen te doen te midden van andere parochianen.

Het gebeurt in het kader van een eucharistieviering, dat bron en hoogtepunt is van ons samen kerk zijn en waarin Jezus ons zelf als priester voorgaat en zelf altaar en offerande is.
Samen met Hem bieden wij God onze Vader het offer van ons leven aan en bij de communie
ontvangen wij de vertroosting in zijn naam: In zijn naam doen wij dit alles samen in de kerk.

Hierdoor hopen wij kracht te krijgen om tot verzoening te komen met alles wat wij meemaakten in onze levensloop en met mensen, die deel waren van ons leven.
We kunnen daarbij best wat hulp gebruiken door de kracht van dit sacrament.

Korte Overweging

In de kerk doen wij alles in Jezus naam.
Vandaag komt Hij zelf langs om ons te bedienen.
Hij is als een geneesheer en barmhartige Samaritaan
die onze wonden en kwetsuren te verzorgt en heelt, die wij in ons leven hebben opgelopen
en Hij voedt ons met zijn aanwezigheid in brood en wijn, zijn lichaam en bloed.
Hij laat zien wie ik werkelijk ben, als ik mezelf eerlijk onder ogen wil zien.
Laat dan ook maar de donkere kant zien,
want vergeet niet dat je onvoorwaardelijk door God wordt bemind.
Voel dat je door God wordt aanvaardt en dat helpt weer
mij zelf te leren aanvaarden en lief te hebben en de anderen die mij gegeven zijn.
Vertrouw er op, dat Gods genezende liefde mijn wonden aanraakt en doordringt.
We hoeven onze wonden niet kwijt te raken, want ze zijn niet alleen kwetsbaar maar ook kostbaar, want zij maken mij gevoelig voor mijn medemensen.
Het aanvaarden van mijn eigen gebrokenheid houdt mij vitaal, en maakt mij menselijker, barmhartiger en milder en zo kom ik in aanraking met mijzelf.
Bovendien leiden niet alleen de wonden maar ook de hoogtepunten uit mijn levensloop naar God toe, die mij teder aanraakt en mij zegt: Ik ben bij  je en zelfs in je met mijn levensadem,
Je hoeft helemaal niet zo sterk te zijn als je graag zou willen. En je bent goed zoals je nu bent.
Juist als deze mens ben je voor mij waardevol en precies zo ben je mij lief. Amen.

Emeritus pastoor pater H.Hr. w.boerkamp o.carm.pr.