Overweging 25e ZdJ (B) 22/23 september 2018
Lezingen: Jacobus 3, 16 - 4,3 en Marcus 9, 30-37
Beste mensen, weet u wat ik nou zo mooi vind aan de leerlingen van Jezus? Dat ze doorgaans net zulke mensen zijn als wij. Zij bakkeleien in het evangelie van vandaag met elkaar over wie de grootste, de beste, de eerste, de voornaamste is. Dat is toch precies wat wij ook zo vaak doen? Wedijveren met elkaar wie de beste, de mooiste, de hoogste is en heeft.
Onze Glennis Grace hoorde bij de besten in America’s got talent!!! Jammer, net niet de beste. Ajax won van AEK…Wij doen weer mee met de winnaars, the Champions. Al denken ze daar in Eindhoven en Rotterdam wellicht anders over. En misschien hebt u, net als ik, tussen de bedrijven door zitten kijken naar Prinsjesdag, de troonrede en de politieke beschouwingen. Ik zag politici - de een nog welbespraakter dan de ander - die allemaal haantje de voorste wilden zijn, die elkaar vaak heel spitsvondig de maat namen, elkaar wilden vloeren om vooral zelf winnaar van het debat te kunnen worden. Soms had het er zelfs de schijn van dat dat belangrijker was dan de problemen die ze aansneden.
De beste willen zijn of bij de beste willen horen…die eerzucht is van alle tijden en van alle mensen. Op school weet iedereen wie de beste van de klas is, of het beste kan voetballen of handballen en zelfs de grootste-zijn kan al als prestatie worden aangemerkt. En wat te denken van mensen die elkaar de loef willen afsteken in de grootte van de auto, of in het aantal likes op facebook, in souplesse en schoonheid. Het kan zo gek niet zijn of we vinden wel iets dat onze eigendunk overeind houdt en wat ons wereldberoemd maakt binnen een straal van 500 meter.
Meer dan eens zijn het vrij onschuldige vormen van eerzucht. Maar eerzucht kan ook behoorlijk uit de hand lopen en uitmonden in verstikkende jaloezie, egoïsme, onrust en allerlei minderwaardige praktijken zoals Jacobus in de lezing al aangaf. Eerzucht, jaloezie en egoïsme kunnen mensen uit elkaar drijven en onverzoenlijk maken. Wat gebeurt er soms niet bij het verdelen van een erfenis! En hoeveel ellebogenwerk gebruiken mensen niet om hogerop te komen! En hoeveel oorlogen zijn en worden niet gevoerd omdat het ene land, de ene groep ten koste van alles het machtigste, het grootste wil zijn of blijven.
Er waren eens drie jongetjes aan het opscheppen over hun vader.
Mijn vader is hoofd van de afdeling en heeft wel 20 man onder zich, zei de eerste. Mijn vader heeft wel vijftig man onder zich, zei de tweede, hij is directeur van de fabriek. O, zei de derde, bij mijn vader werken er wel 200 man onder hem. En wat doet hij dan? Hij is schoonmaker. Dan heeft hij toch geen 200 man onder zich. Jawel, hij werkt op de bovenste verdieping van een groot kantorenflat. Al die anderen werken onder hem.
Een leuk, relativerend verhaaltje, vind ik. Een verhaaltje dat de boel van boven en beneden, hoger en lager als het ware op zijn kop zet.
Dat doet Jezus eigenlijk ook als hij een kind plaatst in het midden van zijn eerzuchtige, wedijverende leerlingen. Hoezo twisten over wie de grootste, de beste leerling van mij is? Hier, dit kind, kwetsbaar en klein… wie zich over dit kind ontfermt, die is pas écht met mij begaan. Wie oog heeft voor wat kwetsbaar is en klein… dié heeft pas oog voor mij en degene die mij gezonden heeft. Die begrijpt dat wie de eerste wil zijn, de laatste moet durven wezen.
Een kind, kwetsbaar en klein… Een kwetsbaarheid die afgelopen donderdag op een verschrikkelijke manier aan het licht kwam in dat gruwelijke ongeluk in Oss waar 4 kinderen om het leven zijn gekomen. Bidden wij in deze viering om troost, medeleven en kracht, heel veel kracht, voor de ouders, broertjes, zusjes, opa’s en oma’s van deze kinderen en allen die liefdevol bij deze kinderen betrokken zijn. Bidden wij God dat Hij zich ontfermt over allen die getroffen zijn door dit grenzeloze verdriet en dat Hij zich aan gene zijde liefdevol ontfermt over deze kinderen.
Een kind, kwetsbaar en klein wordt door Jezus in het midden van zijn leerlingen geplaatst…wordt door Jezus in ons midden geplaatst. Een kind, kwetsbaar en klein dat daarmee model staat voor alles wat weerloos is, wat zichzelf niet kan redden, wat niet de dienst uitmaakt. Op zo'n mensje, aangewezen op de genade van anderen, richt Jezus de ogen van zijn leerlingen, van ons. Daar moet je hart op gericht zijn. En dat lukt misschien nog beter, als je onder ogen durft te zien dat je zelf ten diepste niet veel anders bent. Ook maar een klein, kwetsbaar mensje…kwetsbaar voor ziekte, gevaar en ongeluk…afhankelijk van de genade en liefde van anderen….welke positie je je ook hebt verworven en hoe goed je je inmiddels ook zelf kunt redden.
Hopelijk kan dat inzicht ons behoeden om al te hoog van de toren te blazen.
Amen
Pastor Harry Bloo