• 

Preek zondag 11 februari:  Doop van de Heer

• Jesaja 55, 1-11
• 1 Johannes 5, 1-9
• Marcus 1, 7-11

Misschien kent u wel zo iemand die ’n bekeringservaring heeft gehad, of een heel sterke roeping heeft gevoeld van Godswege waardoor zijn of haar leven een enorme ommekeer heeft gemaakt. Zo’n ervaring, je hoort er wel eens van, maakt enorme indruk. Misschien heeft u het zelf wel eens meegemaakt. Het laat de persoon in kwestie niet meer los. Je moet er wat mee. Is het wel de stem van God die je hoort? Hoe weet je dat? En wat wordt er van je gevraagd? Kan ik dat wel? Wil ik dat wel? Wat zal mijn omgeving er van denken? Wat zijn  de consequenties…..

Het moet heel intens zijn. En ook best heel ingewikkeld.

Ik heb het zó nooit gehad. Maar ik voel wel een roeping. Om dit werk te doen. Om God ter sprake te brengen, zoals een collega het ooit zo mooi en helder uitdrukte. Om jongeren in contact te brengen met kerk en Schrift. Om Gods aanwezigheid in Woord en geschrift, in doen en laten te laten zien en blijken.

Vanaf mijn doop ben ik met katholiciteit, met religieus leven opgegroeid, heb er belangstelling en plezier in gehad, heb kansen gehad, mensen om me heen gehad die me stimuleerden.

Maar het is bij mij niet gegaan met een groot gebaar, met een bliksemflits, of zoals we het in het Evangelie van vandaag lazen: dat de hemel openscheurde en dat ik een Geest als een duif op mij zag nederdalen….

Weet u het nog? Hoe Uw doop, hoe jouw doop verliep? Heb je er speciale herinneringen aan? Is er een doopboekje met foto’s? Zijn er nog brieven, kaarten met mooie wensen? Zijn er nog tastbare herinneringen?

Of misschien is dat ook niet zo belangrijk….
Misschien is nog veel belangrijker….. wat heeft het in uw, in jouw leven voor je betekend?

We weten het: veel mensen hebben na hun doop of 1^e Communie/Vormsel de kerk de rug toegekeerd. Er niets meer meegedaan. De weg afgesloten. Enkelen hebben later de weg weer teruggevonden.

Hoe is dat bij U? Wat betekent gedoopt zijn in de Naam van de Vader en de Zoon en de H. Geest voor U, voor jou?

Vragen die misschien vanmiddag bij een wandeling of bij de borrel ter sprake kunnen komen.

Vandaag vieren we de doop van de Heer, maar daarmee vieren we ook de herinnering aan onze eigen doop. We staan er even bij stil wat daarmee gezegd is. Het “ja” van onze ouders… is dat ook een “ja” van onszelf geworden. Is het licht van de doopkaars, ontstoken aan de paaskaars, ook een licht in ons leven geworden: is het een licht voor onszelf geworden, een wegwijzer op ons levenspad? Laten wij ons leiden door het Licht van Christus in ons leven? En zijn wij een licht voor de ander, in moeilijke momenten, om lief en leed te delen?

 

Deze vragen zijn in de dagen na de gewelddadigheden in Frankrijk, zo dichtbij, heel actueel: zou u meelopen in een demonstratie om te laten zien dat u “nee” zegt tegen geweld? Zou u een teken van verzet durven laten zien, kúnnen laten zien als je zó direct met onvoorspelbaar en gewelddadig gedrag geconfronteerd wordt? Om zo een licht te zijn waar het duister dreigt.

Laten we hopen en bidden dat we niet voor dit soort heel indringender vragen komen te staan in ons leven.

Op tal van momenten kunnen we een licht zijn voor een ander, kunnen we opkomen voor wie het minder hebben, kunnen we mensen opzoeken die een steun in de rug nodig hebben, goed doen, Gods Woord van liefde en vrede werkelijkheid laten worden in ons leven van alledag.

Beste mensen,
Jezus begon zijn openbare leven rond zijn 30^e levensjaar. Dat zal ongeveer het moment van zijn  doop geweest zijn. In onze tijd zou je dan zeggen dat hij het als een heel volwassen levenskeuze is aangegaan. Hij maakt er al een behoorlijke reis voor, van Nazareth in Galilea, naar de Jordaan in de woestijn. Was Hij op pelgrimstocht? Was Hij zoekende? Was Hij aan een soort bezinningstocht voor zichzelf bezig?

Vandaag horen we Johannes dit erover zeggen: Na mij komt Hij die sterker is dan ik, en ik ben niet waardig mij te bukken en de riem van zijn sandalen los te maken. Ik heb u gedoopt met water, maar Hij zal u dopen met de Heilige Geest.

De geest van Jezus, zijn Naam is al voor Hem uit gelopen, mensen hebben er al weet van, minstens Johannes. Er liggen al verwachtingen. Die moet Hij nu waarmaken.

En áls dan het moment van zijn doop dáár is, hoort alleen Jezus ook een stem uit de hemel: Gij, jij, bent mijn Zoon, mijn veelgeliefde, in U heb ik welbehagen.
Met die opdracht, met die Naam, met die bagage gaat Jezus zijn openbare leven in.
Met dat wat Johannes over hem verteld heeft. Met dat wat God over Hem uitspreekt.

Terug naar onze eigen doop of de doop van onze kinderen.
Dan spreken wij ook verwachtingen uit, wensen, maar het is ook een opdracht.
De doop is niet een vrijblijvend iets, hoe mooi en teder het ritueel ook is.
De doop is ook een “ja” zeggen tegen alles wat op je pad komt in het licht van het Evangelie.
“ja” zeggen om Liefde, vrede en gerechtigheid waar te maken, zoals Jezus dat gedaan heeft.
“ja” zeggen om alles wat duister is in ons leven te verdrijven en het Licht van de Paaskaars waar onze eigen doopkaars aan is ontstoken, te laten schijnen, opdat anderen de weg niet kwijtraken, het spoor niet bijster raken, maar altijd de weg van hoop en uitzicht kunnen vinden, dankzij jou, dankzij u.

Beste mensen: 'Jij bent mijn Zoon, mijn veelgeliefde, in U heb ik welbehagen'.
Dat het toch zo moge zijn, dat wij dat ook alle dagen tegen onze medemensen, medegedoopten kunnen zeggen, opdat dat de grond mag zijn waarop wij samen onze doop kunnen waarmaken, dag aan dag.

Zo heeft God welbehagen in ons mensen.  Zíjn mensen. Dochters en zonen.
Amen.

Past.w. Clazien Broekhoff.