beste mensen, zr en br in X
uw gezichten lichtten op in het schijnsel van de kaarsjes, zo juist. Duisternis werd licht, mensen gezichten werden openbaar… Een beetje Pasen..
De weg naar Boerhaar toe, via Twello en Olst waar de narcissen de lucht in knallen… een beetje Pasen.. de natuur werkt ook mee.
Hoe zit het met de bron van Pasen, ons verhaal dat we zojuist gehoord hebben?
Het evangelie eindigt merkwaardig...Ze zeiden niemand iets, want ze waren bang... Niets geen verhaal over paasklokken, een nieuwe lente, over een blij gevoel...
Als we even bij het verhaal stilstaan, snappen we het best wel. Het is de verwarring die hoogtij viert.. verwarring om een steen, verwarring om een leeg graf, verwarring om 2 mooie mannen die een boodschap hebben, verwarring omdat ze o de verkeerde plek zouden zijn .En dat is allemaal niet waar we aan denken bij Pasen, met al onze versieringen en uitroepen van Alleluia..
Toch bericht Marcus ons zo over pasen! Het minste wat we kunnen zeggen is dat hij ons gevoel voor pasen oprekt: het is meer dan alleen maar een happy end, het is meer dan mooie narcissen die boven de grond komen ook al is het koud.
Pasen is meer: een beslissend moment misschien? Daarin herkennen we alle verwarring
pasen is meer: een moment dat te groot voor ons is..
pasen is meer: een moment dat gedeeld moet worden...
Laten we teruggaan naar het verhaal, bijvoorbeeld naar het gespreksthema van de vrouwen die onderweg zijn: 'Wie van ons zal de steen van het graf wegrollen?' Het tekent de sfeer: de sfeer van de onmacht; we hebben een vriend verloren, onze toekomst is aan het kruis vervlogen, onze wereld is ingestort, maar tegelijk is er iets van nuchter bewustzijn: Dit hebben we vaker meegemaakt. We doen het laatste wat we kunnen: Hem zalven, zijn laatste rustplaats moet een zachte zijn. Je herinneringen moet je goed kunnen koesteren. Die steen alleen zit nog in de weg. De steen van het verdriet... de steen van zoveel onvervulde wensen.... de steen van zoveel blokkades die je in jezelf voelt om iemand te bereiken.
Wat rust er in onze graven? En dan bedoel ik niet het kerkhof hier achter de kerk, maar zoveel graven die we meedragen. De rouw om een gelovige gemeenschap? Een kerk die toch nauwelijks meer meetelt in onze samenleving?
Het ideaal van een maatschappij waar onze kinderen en kleinkinderen in veiligheid en vrede kunnen opgroeien, waar geweld uitgebannen is? Of is onze eigen teleurstelling in een vriend, een partner, mensen waarop je dacht te kunnen bouwen?
Om het te koesteren moet je de steen wegrollen.. Wie zal dat voor ons doen?
De vrouwen van de verrijzenis kijken op.. ze hadden nog niet eens de ronde zon gezien die Marcus als enige evangelist laat opgaan. Ze worden gewaar dat de steen reeds weggerold is...
Pasen brengt in verwarring... wat bij de naam wordt genoemd maakt vrij, men kan opnieuw lotgenoot, deelgenoot worden. Ja, daar vraagt het om: dat we delen en niet slechts aannnemen of mededelen.
Mag ik u del genoot maken van een eigen soort paas-ervaring, van een eigen verwarring die ons te boven gaat en die toch gedeeld moet worden. U weet dat ik twee jaar geleden erg bezig ben geweest met de encycliek van paus Franciscus: Laudato Si. Ik was er door geraakt, maar eigenlijk werd het een soort steen: wie heeft daar nou interesse in? Willen katholieken nog wel praten over het milieu en over het geloof? En eigenlijk tegen beter weten in, heb ik maar een balletje opgegooid in ons parochieblad. En tot mijn vreugde kwam er een aantal mensen die bereid waren om me mij samen het hele boekwerk door te spitten. Sterker nog er kwamen allerlei ideeën en kleine acties om onze zorgen over het milieu ken baar te maken en te zoeken naar alternatieven. In de parochie bleken veel mensen te zijn die de zorgen van de Paus deelden en kennis van zaken hadden. U hebt er over kunnen lezen in ’t Zout, in intervieuws met een dijkgraaf, een docent aan he t Saxion, boeren hier in de omgeving die bewust waren van de complexiteit van het probleem, maar positief wilden mee denken en doen. Het gaat over de schepping , ons gezamenlijk huis waarover wij hoorden in de eerste lezing. Kunnen wij ons gedrag veranderen, minder de baas spelen over en meer deelgenoot worden in.. en zo voor onze kinderen en kleinkinderen ruimte maken dat ook zij hier kunnen leven.
Verwarring dus, een steen die weggerold bleek om dat velen mee wilden doen, een belofte voor de toekomst..
Pasen, voor ons bekend verhaal, verhaal dat prikkelt om deelgenoot te worden, om het mysterie van het geloof zijn werk te laten doen: de gekruisigde is tot leven gewekt, Hij is niet hier... Hij gaat u voor naar Galilea! thuis, op je eigen werkplek wacht een nieuwe toekomst voor wie in zijn naam wil delen. zalig Pasen.