Homilie op 3 april 2016 - Beloken Pasen - Zondag van de Goddelijke Barmhartigheid
10.30 uur in de Broederen van de H. Lebuïnusparochie te Deventer
Lezingen:
- Handelingen der apostelen 5,12-16
- Openbaring van de heilge apostel Johannes 1,9-11a.12-13.17-19
- Johannes 20,19-31
Tjonge, wat ben jij een “Ongelovige Thomas”!!
dat zeggen we nog wel eens van iemand die niet wil geloven wat toch heel erg duidelijk is!
We lijken allemaal wel wat op Thomas uit het evangelie.
Hij wordt ook ‘Didymus’ genoemd… dat betekent ‘tweeling’ …
Hij is onze tweelingbroer in het geloof, zou je kunnen zeggen…
Het verwijst ook naar zijn twijfel – wat dubbel – ‘tweeslachtig’.
Gelooft hij nu wel of niet…
Door die toevoeging ‘ongelovige’, heeft Thomas wel een wat negatieve naam gekregen.
En dat is eigenlijk jammer!
Want uit een ander deel van het evangelie blijkt dat hij een apostel is,
die erg meeleeft met Jezus!
Wanneer Jezus zijn leerlingen vertelt dat Hij naar Jeruzalem moet gaan,
schrikken die daarvoor terug! Het is Thomas die dan zegt:
“Laten we met Hem meegaan, om met Hem te sterven.”
Hij wil Jezus niet in de steek laten!
En zo is ook zijn reactie op het sterven van Jezus heel betrokken!
Thomas is er werkelijk helemaal kapot van!
Zoveel had hij van Jezus gehouden - hij kan d’r niet bij!
En hij kàn gewoonweg de andere leerlingen niet geloven als ze hem vertellen dat ze de Heer hebben gezien.
Daarvoor heeft Hij té veel om Jezus gegeven.
Dit laat hij zich niet zomaar even op de mouw spelden…
Hij moet er eerst van overtuigd zijn dat het geen schim is wat de leerlingen gezien hebben, maar écht de Jezus die hij gekend en bemind heeft en die zo verschrikkelijk geleden heeft!
Dat kan hij pas geloven als hij de kruiswonden in Zijn lichaam ziet.
Als hij zijn handen kan leggen in de wonden.
Misschien is het ongelovig van hem, maar ook heel begrijpelijk, na wat er
allemaal is gebeurd!
Daarom weigert hij een goedkoop paasgeloof, waardoor alle lijden en pijn ineens overwonnen en vergeten zouden zijn.
Zoals je mensen die treuren om het heengaan van hun dierbare,
ook niet enkel en alleen kunt troosten met het bericht dat hun lieve dode nu in de hemel is, bij O.L. Heer. En daar heel gelukkig is!
Dat is dan te mager. Hoe waar ook!
Maar…van de andere kant, kan het ook gebeuren dat je zó geraakt bent door lijden en verdriet, dat je doof en blind blijft voor andere geluiden.
Dan ga je de moed verliezen; dan zie je niet meer de groene knoppen in de bomen, het jonge leven, de stralende zon.
Dan zie je enkel nog schaduw, grauw en grijs.
Dat zie je ook soms bij mensen die zeggen dat ze de Kerk een warm hart toedragen, maar die alleen maar oog lijken te hebben voor wat er niet meer is.
Ze lijken enkel oog te hebben voor teruggang en verdeeldheid…
Voor wat niet goed gaat of niet goed is…
en ze lijken blind te zijn voor elk nieuw begin, dat er ook is!
We mogen niet uit het oog verliezen dat zovelen zich als vrijwillig(st)er inzetten voor onze parochie, voor onze geloofscentra! En dat is heel bijzonder!
We zien een goede samenwerking tussen de 5 geloofscentra in onze parochie.
Er is een goede sfeer.
En er zijn nieuwe initiatieven … zoals de retraitedag, een paar weken geleden. Het was een goede en inspirerende dag op weg naar Pasen. En deze maand houden we een parochiesynode om met elkaar te kijken waar we in de komende paar jaar naartoe willen. En zeker zal er meer aandacht zijn voor kinderen en jongeren… En we moeten ons blijven inzetten voor de mensen aan de rand.
We hoorden in de 2e lezing dat apostelen zich ontfermden over zieken.
De kerk van het begin had veel aandacht voor de kleine, de zwakke.
En dat had een geweldige aantrekkingskracht.
Ook wij hebben in de parochie diaconale plekken!
Tekenen dat de Kerk leeft! We zijn als parochie volop in beweging.
Als je in beweging bent moet je niet steeds achterom kijken, maar vertrouwvol vooruit.
Thomas was misschien ook teveel bezig met het verleden… met de dood van Jezus!
Hij had zich teruggetrokken van de andere leerlingen,
zoals mensen wel vaker alleen willen zijn met hun pijn en verdriet.
Maar… wie alleen blijft mist de ervaring en de ondersteuning van andere mensen, van andere gelovigen.
Je hebt andere mensen nodig om tot geloof te komen en om je geloof levend te houden.
“Ik heb de Kerk niet nodig om te geloven, dat kan ik thuis ook”, zeggen mensen wel eens!
Het verhaal van Thomas leert ons iets anders!
Want juist op de eerste dag van de week, op de zondag, terwijl de leerlingen samen waren in gebed, was Thomas er niet bij… en miste zo de ontmoeting met de HEER!
Juist op de zondag mogen we hier in de kerk de Verrezen Heer ontmoeten in Zijn Woord en Sacrament.
We mogen Hem herkennen in het gebroken Brood van de Eucharistie.
Het zou jammer zijn om die ontmoeting te missen!
Op zondag, de eerste dag van de week, staat de Verrezen Christus in hun midden, hoorden we.
Mooi trouwens dat de eerste woorden van Christus dan zijn:
Vrede zij u!
Je bespeurt geen boosheid of teleurstelling in zijn woorden…
De leerlingen hadden hem immers allemaal in de steek gelaten (behalve Johannes). Bij Zijn lijdensweg, Zijn marteling en de dood aan het kruis waren de leerlingen er niet bij …
Maar we horen geen verwijt van Jezus, enkel de vredeswens.
Hier zien we dat Hij één en al Liefde is, vergeving.
Hij is de Goddelijke Barmhartigheid!
Thomas was er die zondag niet bij.
Gelukkig was hij 8 dagen later wel aanwezig en mocht hij Jezus ZIEN.
Jezus roept hem op: “Kom en kijk”. En Thomas ziet en gelooft.
“Mijn Heer en mijn God”. Een prachtig credo!
En Jezus zegt: “Thomas, je gelooft omdat je ziet. Zalig die niet zien en toch geloven!”
Zo verwijst Jezus over zijn leerlingen heen, naar al die mensen die het geloof ontvangen, maar die Hem nog niet van aangezicht tot aangezicht hebben gezien.
Mensen zoals wij, die het moeten hebben van doorvertelde verhalen
en van warme geloofsgemeenschappen waar we de verbondenheid met elkaar en met de Verrezen Heer mogen beleven en mogen vieren.
Met name in de Eucharistie.
Zalig die niet zien en toch geloven…
Amen!
R.G.W. Cornelissen, waarnemend pastoor
Bisschoppelijk Vicaris van Deventer
Afbeelding: Generic Art Solutions (Matt Vis & Tony Campbell), Ongelovige Thomas, 2008