Tweede Pinksterdag 25 mei 2015, the day after.
Om 09.15 kom ik aan bij de poort van de abdij zoals ik al jaren doe op de zondagen en andere dagen als er een Viering was.
Wetende dat er geen openbare Eucharistievieringen meer zijn moest ik toch nog even naar 'mijn' Sion toe.
De poort was gesloten, de bidkapel gelukkig niet. Een kaarsje aangestoken, gebeden en toen kwamen de emoties.
Om half tien op de fiets via Frieswijk naar de Nicolaaserk in Schalkhaar waar om tien uur de Heilige Eucharistieviering begon.
Het was rustig in de kerk, ongeveer vergelijkbaar met de rust zoals ik die al jaren gewend was in de abdijkerk van Sion.
Er waren meer mensen die regelmatig naar abdij Sion gingen, dat gaf een goed gevoel. Na afloop samen koffie drinken in de kerk, samen emoties verwerken als één familie, dat voelde heel goed.
Iemand zei tegen mij: we hebben vandaag meer met elkaar gesproken dan in al die jaren in abdij Sion. Dat geeft te denken, er moet eerst 'iets' gebeuren voordat mensen nader tot elkander komen.
Om half twaalf fietste ik onder een prachtig lentezonnetje met een goed gevoel naar huis, deze twee Pinksterdagen blijven in dankbare herinnering.

nog meer Sion.......
http://www.diepenveensecourant.nl/2015/emotionele-viering-abdij-sion/

Ik ging ook met verdriet naar huis. De mooiste in de klooster was stilte en in de tuin van de klooster hoorde je zingende vogels .Toen liep ik richting de auto was ik nog even in de klooster tuin staan en nog even vogels muziek te luisteren. Gevoel van de Gods paradijs.

Maar gelukkig heb ik me plek weer elders gevonden.
Als ergens een deur wordt dicht gedaan word er ergens anders
weer een raam al is het op een kier gezet.
Ik ben nu bezig om me aan te sluiten bij de Karmel van de Ocds.
(ongeschroeiden)
Ik voel het hier ook weer een thuiskomen.
Maar dat wil niet zeggen dat ik het klooster Sion niet ga missen.
Mijn voorouders gingen hier ook altijd te kerke.
Dus ja het waren mijn roots en vond het fijn dat ik altijd in hun voetstappen heb mogen lopen.
Maar heb aller begrip voor hun besluit maar ging wel met een gemengd gevoel naar huis.
Had er oprecht wel even moeilijk mee.
Maar wens de broeders een behouden toekomst en een thuiskomst op Schiermonnikoog. En Gods zegen allen.

Paulus van Dijk.

Ik ga dit Klooster zeker ook missen.
Kwam hier altijd graag al was het zeker een uur van te voren voor
de stilte. En als ik vrij was door de weeks ging ik wel eens in de kapel met de broeders mee vieren de lauden.
Ik kwam hier sinds ik 5 jaar terug Rooms-Katholiek ben geworden.
Gaat jullie goed in gebed verbonden.

Paulus