Dit maal eens een niet-parochiaan aan het woord, maar de Hongaar Úmtató a Léleknek:
Een tweeling bevindt zichnin de buik van een moeder. Ze praten met elkaar en de een zegt tegen de ander: 'Geloof jij in een leven na de geboorte?'
'Natuurlijk, 'zegt de ander, 'Na de geboorte komt leven. Misschien zijn we hier om ons voor te bereiden op dat wat na de geboorte komt.'
'Vergeet het maar! Na de geboorte is er niets! Niemand is daarvan teruggekeerd! En afgezien daarvan, hoe zoui dat er uit zien?'
'Dat weet ik niet precies, maar ik heb het gevoel dat er overal licht is ... en misschien lopen we wel op onze voeten en eten we met onze mond.'
'Dat is volstrekte nonsens! Lopen is onmogelijk - en hoe kunnen we eten met die belachelijke mond? We hebben toch de navelstreng? En over de navelstrengt gesproken, denk hier eens aan: postnataal leven is niet mogelijk omdat de navelstreng te kort is,'
'Ja, maar toch denk ik dat er iets is, alleen misschien op een andere manier dan wat wij leven noemen.'
'Je bent een sukkel! De geboorte is het einde van het leven en dat is dat.'
'Nou, ik weet ook niet precies wat er gaat gebeuren, maar Moeder zal ons wel helpen ...'
'Moeder? Geloof je in Moeder?'
'Ja.'
'Wat belachelijk! heb jij Moeder ergens gezien? Heeft iemand haar ooit gezien?'
'Nee, maar ze is om ons heen en we leven dankzij haar. Het is beslist dankzij haar dta we bestaan.'
'Nou moet je ophouden met je idiote ideeën! Ik geloof pas in Moeder als ik haar zie.'
'Je kunt haar niet zien, maar als je stil bent, dan kun je haar horen zingen en dan kun je haar liefde voelen. Als je stil bent, dan kun je haar streling voelen en dan voel je haar beschermende handen.'
- Bron: Tijdschrift Bres # 307, januari 2018; vertaald in het Engels door Linda Weisz, vandaar in het Nederlands door Emy ten Seldam. Hier gepresenterd door
Frans, parochiaan van de Broederen.