Doorgaans lees ik in de advent de profeet Jesaja weer eens, altijd weer boeiend, die vele voorspellingen die deels ook uitgekomen zijn – zoals die van het “onrechtvaardige vonnis” van Jezus (Jes 53, 8 - NBV), maar dit is meer iets voor Goede Vrijdag. Voor nu komt eerder naar voren:
- “De jonge vrouw is zwanger, zij zal een zoon baren en hem Immanuel noemen” (Jes 7:14),
- “Een kind is ons geboren, een zoon is ons gegeven. … Deze namen zal hij dragen: … Vredesvorst …" (Jes 9, 5), en
- “Uit de stronk van Isaï schiet een telg op, een scheut van zijn wortels komt tot bloei. De geest van de Heer zal op hem rusten, een geest van wijsheid en inzicht, een geest van kracht en verstandig beleid, een geest van kennis en eerbied voor de Heer. Hij ademt eerbied voor de Heer …” (Jes 11, 1 ev)
Aansprekend vind ik het beeld, het visioen in Jes 25, 6:
“De Heer … richt … voor alle volken een feestmaal aan. …” – een vreedzame multiculturele maaltijd dus.
Op de tweede Adventszondag citeerde Johannes de Doper Jesaja:
“Baan voor de Heer een weg door de woestijn, effen in de wildernis een pad voor God.” (Jes 4-, 3)
Hiermee is natuurlijk niet het aanleggen van een asfalt snelweg bedoeld. Die zijn er overigens wel nu in de huidige staat Israël. Ze lopen dwars door de woongebieden van de Palestijnen heen – die er zelf geen gebruik van mogen maken – soms dwars tussen de boer en zijn boomgaard in. Niet wat je noemt een vreedzame multiculturele tafel dus.
Kan God zijn/haar visioen waar maken? Daar heeft hij toch ons bij nodig; wij zijn de handen en voeten van God hier op aarde. De Voedselbank is er al een klein teken van, de opvang van vluchtelingen en vreemdelingen door zeer vele vrijwilligers ook.
Bedoeld is natuurlijk: maak je innerlijke paden recht. Maak plaats voor het kind dat is geboren en dat in ons innerlijk opnieuw geboren wil worden – dat is kerstmis: het welkom heten van Christus, het Woord en het Licht (Johannes 1) in je eigen innerlijk.
Er wordt nogal eens gezegd dat je daarvoor je ego het zwijgen op moet leggen (bijvoorbeeld vele malen in het boek ‘Een cursus in wonderen’. Maar om zo’n boek te kunnen kopen en te lezen bij een lamp, heb je al je ego nodig. Het ego hoeft niet te zwijgen, het moet wel weten wie het dient, voor welke doelen het wordt ingezet en wanneer het even aan de kant moet gaan, voorang moet geven aan die kleine vonk, aan dat innerlijke Licht.
Dat Licht is er al: in iedere mens schuilt een vonk van het goddelijke. Doof die dus niet, laat hem niet ondersneeuwen; koester die vonk en laten we proberen waar te maken wat enkele jaren geleden de titel was van een plan voor onze parochie:
“Van vonk tot vuur”.
Frans, parochiaan.